Oswajanie.

Czekając na kasę, grzebiemy tu i tam. Kolejne dziury w dachu albo przegniłe deski na strychu. Przewożenie słomy (częściowo już zgniłej) ze strychu do stodoły. W 35 stopniowym upale.
Prawie nie widać postępów, ale już inaczej patrzymy na to żółwie tempo. Zwolniliśmy :)
Co chwilę ktoś wpada na pogawędkę, poznajemy kolejnych sąsiadów. I przy okazji historie mrożące krew w żyłach. Jeden z mieszkańców uświadomił nas, że przedostatniemu właścicielowi tak dopiekło życie, że pewnego pięknego dnia wyszedł z domu i podpalił się. Spłonął właśnie w tym miejscu, gdzie sobie tera przyjemnie gawędzimy.
Hmm, nie powiem, trochę zrobiło to na nas wrażenie.
Na szczęście po paru godzinach zaglądnął do nas najbliższy sąsiad, nieoceniony pan J. Plotkę zdementował i tę straszną historię przesunął kilka podwórek dalej. Uff.

Wracając do realu: dotarła pierwsza partia dachówek.

Na razie mamy 8.5 tysiąca, a po dokładnych pomiarach i obliczeniach wyszło,że potrzeba jeszcze  15 500. Miodzio. Kolejna partia szykowała się na najbliższy weekend, ale współwłaściciele rozbieranej ruiny pokłócili się i z transakcji nici.
Za to udało się kupić świetne drzwi. Miały być do stodoły, ale coś tam nie pasuje. Najwyżej  przebudujemy stodołę.

W międzyczasie snuję się po domu i oswajam go. Tym razem rozkoszuję się pięknem okien.

Bukiety nieco skromne ;) bo tak się składa, że na naszym hektarze prawie nic (poza trawami) nie rośnie. Wszędzie tylko kobylak! Jest jeszcze oset, trochę baldaszkowatych, sity, jedna kępa krwawników i parę dzwonków. Pustynia. Na osłodę zaglądają do nas na występy gościnne: lisy, kopciuszki, zięby, wróble i pszczoły. O bąkach i licznych pomrowach nie wspomnę. Nawet jednego trzmiela jeszcze nie widziałam!
Oj, trzeba będzie się napracować nad odbudową życia na naszej planecie.

P.s. Jutro wielki dzień. Do zobaczenia na warsztatach serowarskich!