Sierpień, część 1.

To był fascynujący czas. Robimy postępy w uczeniu się wiejskiego tempa życia i wiejskich uciech;) Tylko potem tak trudno wraca się do zwykłego życia.
Już nie samą robotą człowiek w Janicach żyje. Tradycją stało się witanie słońca na łące z widokiem na Śnieżkę, potem trochę pracy w pocie czoła (tylko jakieś 10 godzin) i jeszcze mamy siłę na życie towarzyskie, bo u stóp Izerów mieszka tylu świetnych ludzi!
Na pierwszy rzut oka postępów w remoncie nie widać, ale naprawdę idziemy do przodu. Bzdurna sprawa: sprzątanie strychu. Kto sprzątał, ten wie, ile to roboty. Zwłaszcza kiedy strych ma 250 metrów kw. Niektórzy przy tym mają rozrywkę w postaci odkopywania skarbów lub choćby starych mebli. Cóż, to nie ten przypadek. My mamy gnijącą słomę, siano i potłuczone cementowe dachówki. I jeszcze przegniłe deski. I mnóstwo wełny mineralnej. Wszystko da się później wykorzystać, więc dzielnie to segregujemy.

Wełna jedzie do stodoły.

Wzorem Kopciuszka wybieramy gruz ze słomy. Słoma pójdzie na kompost, więc musi być czysta.

Po wyrzuceniu górnej warstwy śmieci trzeba usuwać zgniłe deski. Pod nimi piękne zbiory plew (też się przydadzą w ogrodzie). Tuskulanie radzili ostrożnie przesiewać, bo nigdy nic nie wiadomo... Niestety, rubinów nie znaleziono. Za to wiemy, jak się żyje na krawędzi. Deski. Można poćwiczyć zmysł równowagi i pooglądać pokoje na piętrze.

Piękny efekt segregacji.

Dla urozmaicenia, w wolnych chwilach można pobawić się cegłami z obory.

Niektórzy są sceptyczni co do takiej formy rekreacji, ale ktoś przecież musie te cegły wywieźć :)

 
Pytają nas: "Co wy w tych Janicach ciekawego widzicie ? Nie lepiej pojechać na jakieś wakacje?"
Nie, nie lepiej. Przecież nic nie dostarczy nam tylu wrażeń!

C.d.n, a będzie między innymi o wiejskich  uciechach, miłości, sąsiadach i powoli odkrywanej historii domu. No i o Dniu Otwartych Ogrodów w Giebułtowie wreszcie napiszę.