Zmiany w myśleniu.

Dopóki nie znaleźliśmy przystani w Janicach, nieustannie byliśmy głodni ziemi, przynajmniej hektara, dwóch. Ziemia była priorytetem.
Dlaczego?
Na początku naszej wspólnej drogi staliśmy się użytkownikami małego ogródka. Nie mieliśmy żadnych ogrodniczych doświadczeń i nie spodziewaliśmy się, że kontakt z ziemią może wywołać taką rewolucję w myśleniu. Możliwość uprawiania ziemi, przyglądanie się wzrostowi posadzonych przez nas roślin i ta  satysfakcja z plonów - to było coś całkiem nowego. W bardzo młodych ludziach, jakimi wówczas byliśmy, obudziły się jakieś pierwotne instynkty, wręcz mistyczne doznania łączności z istotą życia, siłami natury. Już po pierwszym sezonie potrafiłam zrozumieć dziadka, który rozchorował się i umarł, kiedy zabrano mu ziemię na potrzeby PGR-u. Tak się złożyło, że my także musieliśmy opuścić nasz mały kawałek ziemi i przeprowadzić się do bloków. Już pierwszego dnia poczułam się jak ptak uwięziony w klatce. Wiedziałam, że długo tam nie nie wytrzymam. Oczekiwanie na powrót trwało długie dwa lata. Choć jest to tylko 6 arów, to zajmuje sporą część mojego serca.
Apetyt na więcej stopniowo narastał, aż osiągnął masę krytyczną. Tyle że w okolicach Krakowa ziemia jest b. droga, a położona w ładnym miejscu - tylko dla milionerów. Marzenia odłożyliśmy na kilka lat, czekaliśmy na wygraną w totka. Aż podczas kolejnej podróży po Europie przyszło olśnienie. Dlaczego mamy do końca życia mieszkać w obskurnej, zanieczyszczonej okolicy? Skoro dzieci wyfruwają z gniazda to i my możemy wyrwać się z Małopolski.
Kiedy wreszcie znaleźliśmy naszą ziemię obiecaną w Janicach, dom był tylko niezbędnym dodatkiem do osiągnięcia wytyczonego celu.
Zmiany w naszym myśleniu o nim zachodziły stopniowo. Po kilku tygodniach oswajania się z nowym miejscem, dom zawładnął nami całkowicie. I jest coraz gorzej ;)
Pochylamy się nad domem jak nad niemowlęciem: "jakie śliczne stópki, a jaki cudny nosek, popatrzcie na te rzęsy!" Jako że ruchomy dobytek został wywieziony (sąsiedzi wspominają, że ciężarówki wypełnione meblami i zastawą wyjeżdżały przez wiele dni, ponoć do 2011 roku ocalało całe przedwojenne wyposażenie), nam pozostaje zachwycać się nieruchomością. Jaki piękny zamek skrzynkowy! cudne okiennice! sklepienie w oborze!  a jaka piwniczka! Znajomi patrzą na to z niepokojem, chyba nam odbiło.
Zachwyt nie maleje, uczucia stają się mocniejsze. Przez te siedem miesięcy wykształciła się dojrzała więź, dom nami zawładnął.
Z początku nie podobał się nam za bardzo. Rogata Owca była pierwszą osobą, która spojrzała na niego z przychylnością. Dla nas był za duży (większe koszty remontu i utrzymania), a prosta bryła sprawiała, że wydawał się zwalisty. Niektórym kojarzył się z piętrowym barakiem! Dla mnie najgorsze było to, że był ustawiony w poprzek do głównej drogi, więc droga dojazdowa prowadziła na podwórko, dom zostawiając z boku. Widok po wjeździe zamiast na drzwi wejściowe, to na szambo. Byłam nawet skłonna wytyczyć nową drogę dojazdową (okropne koszty!!!), tak, aby dojeżdżała na wprost głównego wejścia.
Teraz te wszystkie wady nie mają już znaczenia. To jak z dziewczyną, która marzyła o księciu z bajki, a spotkała przeciętniaka i zakochała się po uszy. Dzisiaj nasz dom wydaje się nam piękny!

Bardzo chcemy poznać przeszłość obiektu naszego uwielbienia. Snujemy się po pokojach wyobrażając sobie mieszkańców sprzed stu lat. Jak wyglądali, kto z nimi mieszkał - mieli trzy pokoje dla parobków i dwa dla rezydentów, chyba. Zachodzimy w głowę, jak korzystali z piekarników w kaflowym piecu w pokoju na piętrze.
Nie mamy żadnych zdjęć, dokumentów z tamtych czasów. Zdobyliśmy adres wnuka gospodarza z sąsiedniego domu. List z prośbą o jakiekolwiek informacje pozostał bez odzewu.
Aż tu nagle takie znalezisko, nareszcie wiemy kto tu mieszkał przed wojną! W śmieciach za stodołą leżał metalowy szablon.

W czeluściach internetu znalazłam zdjęcie Alfreda i informację, że był niewiele starszy od nas, kiedy musiał opuścić swoje gospodarstwo. Dożył 101 lat. Za więcej informacji serwis Heritage wymaga podania nr swojej karty kredytowej. Chyba nie będę ryzykować. Chociaż mnie korci.

Wszystkim odwiedzającym nasz blog z okazji zbliżających się Świąt życzymy tego samego, co sobie: kilku dni spokoju, chwili wytchnienia od trudów życia, zdrowia w rodzinie i możliwości naładowania akumulatorów na kolejne miesiące, a w Nowym Roku wielu sił w dążeniu do celu.