Drugie życie stodoły.

Kiedy w maju przyjechałam z pośrednikiem na oglądanie kolejnej oferty sprzedaży myślałam, że to dom sąsiadów. Taki piękny, drewniany. A tu miła niespodzianka - to cudo jest stodołą należącą do sprzedawanego gospodarstwa.

Od strony podwórka nie zachwycała tak bardzo. Pokryta cementową dachówką, w jednej czwartej przegniłe belki i spróchniałe łaty. Cała konstrukcja dachu mocno chyli się ku południowej ścianie.
To nic, ściana południowa jest piękna, a w trakcie karczowania drzew, które wrastały w jej fundamenty, naszym oczom ukazywały się kolejne piękne detale. 

Czy te małe okienka były przeznaczone dla nietoperzy?


W październiku zaczęliśmy przygotowywać stodołę do zimy.
Po pierwsze trzeba ją wyprostować. Chyba kiedyś już pisałam, jak M. z tatą widzieli to w maju:
"Tu zasztrabujemy, tam naciągniemy. Jakieś naciągi w domu są, ale może trzeba będzie kupić większe i zrobi się. To nie jest problem. Belki i krokwie się wymieni, dachówki uzupełni. Ale drzwi trzeba będzie zrobić nowe."
Nie brałam tego poważnie. Tymczasem słowo stał się ciałem :)

Stan początkowy, widok od strony podwórka :

Północna ściana:

A potem w październiku ...

Po założeniu nowych belek i krokwi:

 

 A dziesiątego dnia:

Zdjęć z wnętrza, tzn. naciągania więźby nie mam, bo zapomniałam aparatu, a komórka z braku światła robiła rozmazane :(

Ile nas to kosztowało?
Całe drewno kupiliśmy z rozbiórek innych stuletnich budynków. Tańsze i w świetnym stanie. Miałam z tym fajną zabawę, kiedy je wiozłam wystające przez otwarte drzwi transita krętymi drogami z Lwówka.
Tymczasowo założona dachówka holenderka była gratisem dorzuconym do którejś partii zwożonej zewsząd starej dachówki.
Z nowych rzeczy: rusztowanie (ale i tak już z niego M. korzystał przy zakładaniu rynien), liny i podciągi. Kilka kilo gwoździ, śrub i jakiegoś innego żelastwa. Aha, łaty też były nowe.
Plus bezpłatny urlop na dziesięć dni.

M. ze swoim tatą pracowali od siódmej do szesnastej przy dziennym świetle i od szesnastej trzydzieści do dwudziestej pierwszej/drugiej przy mocnych żarówkach. Ja zwoziłam z okolicy materiały budowlane, nadzorowałam szaleństwa koparkowe, wypełniałam stodołę drewnem na opał, a w wolnych chwilach posadziłam 350 sadzonek na żywopłot. To były cudowne chwile! Zwłaszcza, że coraz lepiej idzie mi nauka powolnego życia :)

Tyle było zrobione w listopadzie. A w grudniu moi dzielni panowie już kończą  północną i wschodnią ścianę. Troje drzwi już zrobione i pomalowane. Nie mam jeszcze zdjęć, bo tym razem nie mogłam pojechać do Janic, dostanę je po ich powrocie. Wkrótce całość będzie gotowa na styczniowe śnieżyce. Już teraz przechowuje nasze skarby: pierwsze czerwcowe siano, drewno, dachówki.
P.s.
Apogeum problemów zdrowotnych w rodzinie mamy za sobą. Teraz może być już tylko lepiej :)