Pierwsze sianokosy.

Ile jeszcze wiedzy do zgromadzenia i błędów do popełnienia jest przed nami przekonałam się ostatnio w przypadku sianokosów. Tyle lat doświadczenia ogrodowego, a wobec nowej, wymarzonej ziemi stoję zielona i bezradna.

Ponad hektar zajmują łąki. Kołacze się nam w głowach przykazanie: łąki trzeba kosić. No to w czasie zawieruchy z domem (dach przecieka bardziej niż myśleliśmy, deski gniją, trzeba ratować i łatać) szybka decyzja: szukać kosiarza. Jeden z sąsiadów ochoczo przystąpił do dzieła, zanim jeszcze zastanowiliśmy się, gdzie właściwie chcemy skosić. Myślałam o otoczeniu domu, żeby łatwiej było chodzić, ale nie odebrał moich myśli, a ja zajęta malowaniem kuchni nic mu nie mówiłam i skosił wszystko poza tym. Uwinął się w niecałe trzy godziny i skosił 2 stówy. Szczęka mi opadła, bo nie wiedziałam, że to może tyle kosztować. Mus to mus, drugie sianokosy zrobię sama. Kobiety na traktory! Stosowna chustka już czeka, traktora jeszcze szukamy ;)

Drugi raz szczęka mi opadła, kiedy spojrzałam na skoszone siano. Teraz wszędzie łąki są skoszone, skąd wezmę kwiatków do bukietu? Nie, to chyba nie jest największy problem, ale: jak wysuszę i zbiorę tyle siana?! Ot, śmieszne problemy miastowej. Trzeba było na razie nie kosić, rzecze sąsiad.
Co ja narobiłam? Siano leży, a trzeba chronić różnorodność łąkową, podobno pod gnijącym sianem wygniwają najcenniejsze gatunki i zostają tylko te niepożądane. A tymczasem trzeba nam wracać na wschód (tzn. do stałego domu).
I wróciłam z ciężkim poczuciem grzechu wobec naszej łąki. Sumienie nie dawało spokoju, więc po czterech dniach obserwacji pogody (nie jest źle, tylko troszkę popadało) zorganizowałam ekipę ratującą siano, tj. mojego sędziwego tatę i mnie. I pojechaliśmy.
To się nazywa sianoterapia! Tata ma trudności z chodzeniem, ale jak chwycił grabie, to wszystko fruwało. Słońce przygrzewało, siano szybko schło. Popołudniu, kiedy pot już spływał z czoła, patrzę i oczom nie wierzę: na drugim końcu łąki ktoś macha grabiami!

To nasz kochany sąsiad z naprzeciwka przybiegł z pomocą!!! Fajnie mamy, prawda?

Na drugi dzień zebraliśmy wszystko w kopki. Jestem baaardzo dumna, a ile endorfin przy okazji mi się wydzieliło :) 

Niestety nie zdążyłam ich zwieźć do stodoły, a już musiałam wracać.
Oglądam raporty pogodowe i załamuję ręce, bo znowu łąka wygniwa. Na jakości siana mi nie zależy, (chyba). Nie będzie do karmienia, tylko chcę je przeznaczyć na ściółkę do ogrodu zakładanego wg planów jesienią. Już teraz to najbardziej podgniłe siano zawiozłam do przyszłego warzywnika i pokryłam nim całość. Do jesieni obecne rośliny powinny zniknąć. Tak w ogóle to nadziwić się nie mogę, ile teraz mam materii organicznej!!! Bo w moim dotychczasowym ogródku każdy najmniejszy listek przekompostowałam, a ciągle było mało i mało.  I jeszcze te obiecane pokłady obornika! Toż to miód na ogrodnicze serce.

Za parę dni zobaczę, co zostało z pięknych kopek. Może cała wyprawa była na darmo?
Ale i tak było warto, bo to cudowne przeżycie :)